qada

is.

1. Bəla, dərd, müsibət, fəlakət. Koroğlu əyilməz yağıya, yada; Mərdin əskik olmaz başından qada. «Koroğlu». Bənd oldu könül bir gülə, səs tutdu mahalı; Guya ki, bu dünyada qan oldu, qada düşdü. C. C..

2. «Qadası» şəklində – yalvarış, yaxud nəvazişli xahiş – xitab bildirir. Qadası, de görüm, axı bu nə əhvalatdır? M. S. O.. <Mahmud arvadına:> Bu kələyə razısanmı? . . İndi gəl üzündən öpüm, qadası!. . B. T..

◊ Qadan(ı) alım! – yalvarışlı, yaxud nəvazişli xahiş bildirir. <Şahbaz bəy:> Şərəfnisə, qadan alım, bilirsən ki, əmidostum bu gün nə tufan elədi? M. F. A.. Qadan allam, ey qara göz, sənə bu əda neçindir? S. Ə. Ş.. Motalpapaq, kürklü bir kişi komandana yaxınlaşaraq dedi: – Qadan alım, komandir, biz ağsaqqallar təvəqqe edirik ki, bizdən də bir neçəmizi özünüz ilə aparasınız. H. N.. Qadam sənə (olsun)! – qarğış ifadəsi. Qadası canıma – əzizləmə, pərəstiş ifadəsi. Başını buladı, gözündən güldü; Güləndə qadası canıma düşdü. A. Ə..